Otobüs o kadar kalabalıktı ki, tutunduğu yerde buram buram terlemeye başladı. Trafik, dur kalklarla geçen dakikalar -aslında saat demek gerekiyor burada- işe gidemeden yorulduğunu hissetti.
Otobüsün içindekilere ve dışarıdaki özel araçların içindekilere bakıyordu. Bu sabah neden herkes mutsuz görünüyordu acaba? Kimse konuşmuyordu. Öne eğilmiş başlar sosyal medya hesaplarını kontrol ediyordu.
Ayaktaki yaşlı teyzeyi gören yoktu ama. Oturan gençlerin, öğrencilerin umurunda değil ayaktaki teyze… Annesinin yanında oturmuş bir ilkokul öğrencisi, orta okul ve lise öğrencileri de şu arkada, üniversite öğrencileri de vardır şuralarda bir yerde mutlaka. Hiç birisi yer vermiyordu bu yaşlı teyzeye. Aslında ne yapmalıydı biliyor musunuz? Bu öğrencilerin yanına gidip; “Siz boşuna okula gitmeyin…” demeliydi “Büyüğüne saygısı, küçüğüne sevgisi olmayanın okulda işi yok…” Sizlerin okuldan kayıtları silinmiştir, okulla ilişkiniz artık yoktur…” denmeliydi. Bir şımarıklık, bir umursamazlık… Nasıl öğrenciler, nasıl evlatlar yetiştirmişiz? Çok yazık. Hem de çok yazık…
Andımızı okumayı bıraktıktan sonra mı böyle oldular yoksa? “Küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak”
Her şey o ayaktaki teyzenin yüzünden zaten…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder