SEVEN…

 

            “Sana bu soğuk algınlığı ilaçlarını yazıyorum. İstersen bir de Üsküdar’daki Polis Hastanesi’ne git bugün. Fazla sıra beklemezsin. Psikiyatri Servisi’ne bir görün bakalım hocam…” demişti sağlık ocağındaki doktor. Teşekkür ederim, sağ olun, diyebildim ancak. Sağlık ocağı girişindeki odada reçeteyi mühürlettim. Yorgun ve mutsuz, öksürükler içindeydim, hastaydım. Beden sağlığım hiç iyi değildi. Ruh sağlığım? Nereye gidecektim? Üsküdar Polis Hastanesi de neredeydi?
            Arabaya bindim. Trafik olmaz bu saatte, en geç yarım saat sonra oradayım diye düşündüm. Keşke değiştirebilsem, keşke zamanı başa alabilsem, diye düşünüyordum. Başıma o korkunç darbeyi alıncaya dek…

            Ne olduğunu anlamamıştım. Sadece önümde beyaz bir şey görebilmiş ve başımı arabanın ön camına vurduğumu anlamıştım. Şangırtı seslerini, kaportadan ve arabanın değişik yerlerinden gelen tok, ezici, yırtan ve kırılan parçalanma seslerini duyabilmiştim. Koltuğa gerisin geriye düştüm. Kaza, trafik kazası…
            Nereden çıktı bu, şimdi sırası mıydı? Başım… Aman Allah’ım başım… Ne yapmalıyım şimdi? Ahmet kendine gel… Arabadan çıkmam gerek, bu koku nedir? Göremiyorum. Önümdeki beyaz şey de ne? O küçücük arabadan çıkmak için sol elimle kapıyı açmaya çalıştım, açamadım. Sol el parmaklarım birbirine karışmıştı… Ne oldu bu parmaklara? Çarpışma esnasında başım ön cama çarparken, sol el parmaklarım da direksiyon altındaki sinyal koluna çarpıp kırılmışlardı. Sağ elimle açmak istedim kapıyı bu sefer, yine açamadım. Nasıl çıkacağım? Kapı sıkışmış. Araba küçücük… O koca bedenim ne kadar büzüşebildi öyle! İki bacağım ile kapıya tekme attım, kapı yarıya kadar açılabildi ancak. Sağ koltuktaki el çantamı aldım, arabadan çıktım, kaldırıma doğru yürüdüm, oturdum kaldırıma… Gözümün önünde ön tarafı param parça olmuş arabam ve beyaz bir okul servisi vardı. İçi boş, öğrenci yok. Çok şükür! Kimseye bir şey olmasın…
            Sokak ne kadar sessizdi öyle? Sessizliği yaşadığım o birkaç saniye aslında kocaman bir geri sayımın başlangıcını haber vermişti bana… Başım çok ağrıyordu… Beyin kanaması… Ağlamaya başladım.  İmdat çığlıkları atıyordum ve hüngür hüngür ağlıyordum. Yardım edin ne olur? Canım o kadar sıkılıyordu ki… Saniyeler geçiyor… Ölmek istemiyorum… Şimdi miydi? Ölüm sebebim bu kaza mı olacaktı? Ölümümü böyle saniye saniye yaşayacak mıydım? Böyle büyük bir acı içinde mi öleceğim? Neden kimse yok yanımda? Yalnız ölmek istemiyorum ben. Yardım edin, imdat…
            Ahmet dikkatli ol… Ne yapman lazım şimdi? Haber vermen lazım… Kime? Cep telefonumu çıkardım cebimden. Abim… Evet, abimi aramalıyım… Bu iki adam ne diyorlar? Duymuyorum sizi… Dokunmasana omzuma be adam, çekil git yanımdan… Görmüyor musun? Telefon etmem lazım. Abi neden cep telefonunu açmıyorsun? Koşsana!.. Haydi, hemen gel… Başım, başım çok ağrıyor, yardım edin bana…
            Ne çabuk geldi bu ambulans? Hızlı davransanıza… Anladım, soğukkanlı olmaya çalışıyorsunuz.  Duymuyorum, sesli konuşun… Evet evet yürüyebilirim herhalde… Başım ağrıyor benim sadece.
            Ambulansa nasıl bindiğimi hatırlamıyorum. Şuraya yatın diyen görevli ve aşağıda konuşan iki adam… Ne diyor bunlar hâlâ? “Abi trafik polisi gelir, arabanın evraklarını ver bari.” El çantamı fırlattım onlara. Alın sizin olsun bu dünya der gibi… Her şey sizin olsun… Yeter ki saniyelerimden çalmayın benim, yeter ki ölmeyeyim…
            Görevliler beni sedyeye bağlamaya çalışıyorlar, elbiselerim ile uğraşıyorlardı. Cep telefonum elimde… İzin versenize, abimi aramam lazım. Ne inatçı keçisiniz siz öyle!.. Bağlasana kızım, çabuk ol… Abimi bağla… “Fuat Bey masasında değil, anons ettim cevap vermiyor.” Beceriksiz kız… Bir telefonu bile bağlayamadın. Bu ses de ne? Görmüyor musunuz telefon ile konuşuyorum… Kısın şu ambulansın siren sesini… Tamam anlaşıldı… Bari not al, abime sen söyle… Kaza yaptım ben, hastaneye gelsin acil olarak… Hangi hastane? Telefonu görevliye uzattım…
            Yapmam gerekeni yaptım… Şimdi söyleyin neremi açayım? Kendini bırakma Ahmet, dayan oğlum!.. Geçecek bu baş ağrısı… Başım ağrıyor başım…
            Ben hep yol verirdim ambulanslara, inşallah trafik açıktır, inşallah herkes yol verir… Ne olur Allah’ım. Ölmek istemiyorum ben… Hadi hemen gidelim hastaneye… Hangi hastane? Ne önemi var ki? Numune mi? Çok kalabalıktır orası şimdi…
            Ahmet Gencal, otuz sekiz, öğretmenim. Bugünkü tarih mi? 29 Kasım 2015. Bilmem göremedim, kaza işte… Hastaneye gidecektim ben de… Başıma bir çare bulun, konuşturmayın beni böyle gereksiz şeylerle, anladım sizi, bakın bilincim yerinde… Bulanmıyor, neden bulansın ki? Mide bulantısı ile mi başlıyor yoksa beyin kanaması?
            Şimdi bu arkamdaki genç arkadaş neden kustu ambulansın içinde? Yeni personel, belki stajyer falandır… Alışsın ama ambulansta hızlı gitmelere… Bak şimdi kusmuk koktu içerisi… Hay benim şansım!  Midem bulanıyor şimdi… Kusmuk kokusundan mı? Beyin kanamasından mı? Ölmek istemiyorum ben. Midem çok bulanıyor… Ayağa kalkmak istiyorum, oturmak istiyorum… Geldik mi? Ne çabuk!.. Oh, şükürler olsun… Şimdi ne olacak? Bir sus Ahmet, bir sus diye kızdım kendime… Hayır, susmayacağım, konuştur kendini, uyuma, uyuklama, bilincini kaybetme Ahmet!..
            Amma zor indirdiniz… Anladık kilom fazla… Abartmayın siz de canım… Duyuyor bütün konuştuklarınızı sedyedeki hasta… Cevap veremiyor sadece, vermiyor, önemsemiyor… Tek istediği yaşamak, kilolu ya da kilosuz… Ölmek istemiyorum ben!..
            Kırmızı alan ne demek? Neden ayağa kalkamıyorum? Bir şey mi yaptı o kız? İlaç falan mı verdi? Ayağa kalkmak, oturmak istiyorum… Gelsenize… Kim var burada? Tavanı seyretmeye mi geldim buraya?
            Hiç olmadığım kadar sinirli ve sağa sola bağıran hallerimle büyük bir mücadele veriyordum… Kızıyor, bağırıyor, argo kelimeler kullanıyordum. Benim için önemli olan tek şey ölmemekti…
            Hadi bütün doktorlar gelsin. Yapmakta olduğunuz her ne varsa bırakın, toplanın başıma, kurtarın beni bu ağrıdan. Beyin kanaması falan olur Allah korusun… Her ihtimali değerlendirin. Getirtin, haber verin en iyi beyin cerrahlarına, ameliyathaneler hazırlansın, aman kiloma dikkat edin, narkozu iyi ayarlayın. Uğraşmayın milletin kırık kolu, kırık bacağı ile… Biz burada ölüyoruz! Acil diyorum acil. En acil benim şu anda…
            Az önce cevap verdim ya hepsine. Neden tekrar soruyorsun ki doktor bey? Bilincim yerinde. Başım ağrıyor çok kötü… Beyin cerrahı lazım değil mi? O kız bir ilaç verdi bana. Baksanıza konuşamıyorum bile… Neler oluyor? Beyin cerrahı bu kadar zor mu gelir? Neredesin doktor?  Bir damar yolu bulamadın sen de, ne biçim hemşiresin? Param parça ettin kolumu. Çekil git, başkası gelsin!..
            O naif, o mülayim, o efendi Ahmet Hoca dedikleri gitmiş, Acil Servis’te terör estiren birisi olmuştum… Bağırmak ile olur mu? Neden bunlar hiç cevap vermiyor gerçekten? Neyin cevabını verecekler ki? Biliyorlar hatalarını… Ben haklıyım… Ben Acilim, ben ölüyorum… Bu gün benim günüm… Ben önemliyim… Hadi ama!.. Nerede şu beyin cerrahı? Bak az önceki doktor da gitti… İmdaat!.. Götürün beni başka bir yere. Bunlar ilgilenmiyorlar benimle… Hepinizi şikâyet edeceğim… Görürsünüz siz!..
            Neresi mi ağrıyor? Burası, işte tam burası… Aaaah, bastırmasana be adam!.. Başımı vurdum herhalde. Ne bastırıyorsun? Dedim ya, tam da bastırdığın yer… Anladın mı şimdi? Tek dokunuşla nasıl anladın? Emar, tomografi, röntgen-montgen çekmeyecek misiniz? Devletin bütün olanaklarını kullanın, kurtarın beni… Neden buradayız hâlâ? Başım… Adama bak be… O nasıl bastırmak öyle!.. Canım yanıyor… Ağrı kesici falan verin bari. Ne konuşuyor  bunlar? Tek kelime anlamıyorum… Bir çevirmen bulun bana…
            Abi, abiciğim! Abimi görünce, kendimi bırakıverdim sedyeye ve sustum… Görevi abime teslim etmiştim. Hayata tutunma görevimi… Artık emin ellerde hissediyordum. Abim geldi, en büyük desteğim geldi… Şimdi ne derseniz yaparım, abim ne derse yaparım… Hiç bağırmam da…
            Bakın abimin gediği nasıl da belli oldu!.. Hemen filim çekmelere başladınız… Açsanıza yolları, boşaltsanıza acil servisi… Ölüyoruz burada… Boşaltın, öncelik tanıyın… Ne!.. Burada da mı sıra bekleyeceğiz? Ölüyoruz diyorum… Hayır, önce ben… En acili benim… Çekilin, açılın… Tamam abiciğim, sustum…
            O kız bir şey yaptı, hissetmiyorum şimdi başımdaki o korkunç ağrıyı, az önceki ki hemşire de yapmış olabilir… Tamam, kalkıyorum ayağa. Yok, bir şey yok. Ağrımıyor, oturabilirim. Bu doktorun da parmakları ne sertmiş. Bastırmasana kardeşim sırtıma. Ne o öyle? Aşağılara kadar parmak parmak iniyorsun. Dedim ya bir şeyim yok… Tamam, anlaşıldı, röntgen, el kol, bacak, omurilik… Omurilik mi dedin? Doğru ya, omurilik çok önemli… Ne oldu abi? Çıktı mı filimler? Ne diyor doktorlar? Beyin cerrahı nerede abi? O adam hiçbir şey yapmadı bak, onu geri çağırsınlar. Sadece bastırdı acıyan yerime o kadar…
            Ben de hiçbir yerim kırılmadı şimdiye kadar derdim hep. Sol işaret parmağım… Doktora bak be! Filme bakıyor sadece, kıtır kıtır kemik sesleri. Ne kolaymış öyle, kırık çıkık işleri… Alçı sımsıcak havlu gibi, ne güzel. “Ahmet sessiz olsana!..” Tamam, abiciğim, sustum…
            Ortopedi servisinden sol eli alçılı vaziyette çıkarken vicdan azabı çekmeye başladım, pişman oldum… Çok mu velveleye verdim ortalığı acaba? Şımarıklık mı yaptım? Herkese bağırdım, çağırdım… Baksanıza, şükürler olsun bir şeyim yok. Abimi de üzdüm boşu boşuna… Heyecanlandırdım adamı, kalbine indirecektim neredeyse… Doktor ve hemşirelere çok bağırdım… Özür dilemem ve teşekkür etmem lazım… Abim yorgunluktan şuraya çökmüş oturmuş…
            “Kan değeri yarım saat içinde normale dönmezse acil ameliyata alacağız. Ameliyathane hazırlandı. İç kanamadan şüpheleniyoruz. Büyük ihtimalle dalağını almak zorunda kalacağız. Emniyet kemeri takılı değilmiş, kaza anında kafasını ön cama vurmuş ve karın bölgesi direksiyonda ezilmiş. Parmağı önemli değil…“
            Seni de boşuna yordum buralara kadar, özür dilerim abiciğim. Hadi gidelim. Neden bekliyoruz? Ağrım geçti tamamen. Bir şeyim yok… Hadi gidelim artık! Ama önce doktor ve hemşirelerden özür dilemeliyim. Önce onları görelim, olur mu abi? İndirsenize beni şu sedyeden artık. Yürüyebilirim ben…
            Neresi burası? Neden geldik bu odaya abi? Anlamadım? Ben çok iyiyim, ne ameliyatı? İstemiyorum. Ameliyat falan istemiyorum ben… Anlamıyor bu doktorlar, hadi eve gidelim… Gerekirse başka hastaneye gidelim… Kim yapacak? Ne ameliyatı? Açıklasınlar, sana anlattılar mı? Ne imzası, ben istemiyorum… Ne demek başka hastaneye gitmeye zaman yok, yirmi dakika içinde dalağın alınmış olması mı gerek?
            Kalemi verir misin hemşire hanım… Nereye imza atacaktım?
            O imzanın hayatımın en önemli imzası olacağını nereden bilebilirdim ki? Yirmi dakika demişlerdi. Yarım ders… Zilin çalmasına yarım ders kaldı… Dersin tam da ortasındaydım aslında, daha yapacak çok şey vardı…
            O kadar korkmuştum ki… Abimin elini öptüğümü hatırlıyorum sadece. Bir de o deli gömleği gibi önlüğü giydiğimi. Nasip işte, Üsküdar Polis Hastanesi Psikiyatri servisinde değil de Numune’de giymek nasipmiş o gömleği giymek…
            Üşüyordum, çırılçıplak ve teslim olmuştum. Yaşamak, hayatta kalmak isteyen ben gitmiş yerime başkası geçmişti sanki. Sonra maskeli doktor ve hemşireler gördüm ama onlar neredeyse hiç konuşmadılar benimle. Ameliyat masası öğretmen masasından farklı oluyormuş. Ahmet Bey, şimdi ondan geriye doğru sayın dedi hemşire hanım. Ten, nine, eight, seven…O parlak ışığı gördüm sonra…
            Azrail en sevdiğinin kılığında gelirmiş insanın yanına diye okumuştum bir yerde. Ne güzel bir sürü Azrailim olacak demiştim kendi kendime o zaman. Yüzlerce öğrencim olduğuna göre… Ama seni kaybettikten sonra bu düşüncem değişmişti. Seni göreceğim günü bekliyordum hep…
            İşte böyle anneciğim. Sonrasını biliyorsun…
            Annem!.. Seni çok özlemiştim… Seni çok seviyorum…

 

Ahmet GENCAL
(29.11.2015 / 14.10.2023)

 

 

 

OTEL MECİDİYE

 

1.Kat Pazartesi Suitinde kalmayı özellikle isteyen bir müşteriydi. Sanki hayatın bütün yükü omuzlarındaydı. Giriş çıkışlarında onu gördüğünüzde gözgöze gelmek, selamlaşmak ne mümkün. Geceleri odasından duyduğumuz inleme sesleri vardı. Sonra bir gün “Kendine Ait Bir Oda”dan çıkan “Bayan Dalloway”in ceset torbası içindeki sessizliği oldu.

2.Kat Salı Suitinde saçı sakalı birbirine karışmış Amerika’lı bir müşteri kalıyordu. Bütün gününü sevdiği “Kadınlar” mektup yazmakla geçirir daha sonra koltuğunun altında bir düzine mektupla “Postane”ye gitmek için odasından çıkardı.

3.Kat Çarşamba Suitinde kalan müşterimiz otelimizin en genç müşterisiydi. Resepsiyon kayıtlarına baktığımızda onun “Boğdurulan Şehzadeler”in uzaktan akrabası olduğunu anlamış ve bu travmatik olay ile ilgili onunla çok konuşmuştuk.

4.Kat Perşembe Suitinde kalan beyefendiye nereli olduğunu sorduğumuzda bize her zaman “İki Şehrin Hikayesi”ni anlatırdı. Anne ve babasını çok erken yaşlarda kaybeden bu müşterimiz “Büyük Umutlar”la geldiği bu şehirde “Zor Zamanlar” geçirdiğini anlatırdı.

5.Kat Cuma Suitinde Ege’nin zengin ailelerinden gelme bir mirasyedi kalırdı. “Sırça Köşk”lerde yaşamaya alışkın bu delikanlı bu otel odasını “İçimizdeki Şeytan” ile beraber paylaşır, konuştuğu zaman adeta bir “Kağnı” gibi konuşurdu.

6.Kat Cumartesi Suitinde otelimizde “Olağanüstü Bir Gece” geçirmek isteyenlerin sık sık uğrayıp “Satranç” oynadığı “Karmakarışık Duygular”a sahip bir müşterimiz kalırdı. 

7.Kat Pazar Suitinde kalan müşterimiz otelimizin en gizemli müşterisiydi. Çalışanlardan çoğu onu “Casus”zannederdi. Bir keresinde onunla “On Bir Dakika” sohbet edebilmiş ve asıl mesleğinin “Simyacı” olduğunu öğrenebilmiştim.

Kentsel Dönüşüm dedikleri bizim otelimize uğramasaydı iyi olacaktı…

Ahmet Gencal

08.10.2023

Olmaya Devlet Cihanda

Allah hepimize sağlık, sıhhat ve mutluluk versin inşallah. Bugün  23 Ocak 2023. MR çekilmek için hastahaneye geldim. Hastahane o kadar kalabalık ki anlatamam. Sedyeler, tekerlekli sandalyeler hasta dolu. Sedye ve tekerlekli sandalye bulamayanlar yakınlarının kolunda zar zor yürümeye çalışıyorlar.

MR çekilecek bölümün önünde bir yer buldum kendime ve randevu saatimin gelmesini bekliyorum. Burası hastahanenin diğer koridorlarına, diğer bölümlerine göre daha sakin. Solumdaki bankoda iki görevli uzun kuyrukta bekleyenlere MR randevusu veriyorlar. Bir bayan görevlinin sesi duyuluyor hep. “Sıradan alayım…” sonra da “16 Mart’ı 17 Mart’a bağlayan gece, perşembeyi cumaya bağlayan gece…” diyor. Demekki gece gündüz MR çekimi var. Burada iki MR çekim makinası var ve gece gündüz 7/24 çalıştıkları halde 16 Mart’a gün veriliyorsa, yani yaklaşık iki ay sonraya gün veriliyorsa, hasta yoğunluğunu düşünemiyorum. 

Sadece MR değil, röntgen, ultrason koridorları da çok dolu. Acaba onların verdikleri gün ne zamana?

Allah devletimizden razı olsun, hiç zeval vermesin, her zaman en güçlü durumda olsun inşallah. Sağlık Bakanlığı’nın işi zor. Hasta yoğunluğu çok çok fazla. Doktorlar, hemşireler ve tüm sağlık çalışanlarına kolaylıklar, güç kuvvet versin inşallah.

Şimdi saat 12, az önce bahsettiğim randevu veren görevliler öğle yemeğine gittiler. Kuyruktaki onca insan da bir anda yok oldular sanki. Neredeler? Buradalarmış. Onlar da benim gibi oturuyorlar.

Sedyedeki hastalar çok acı çekiyorlar. Allah bütün hastalara acil şifalar versin, içlerinde de bizlere inşallah.

Halimize şükürler olsun.

İnsan arada sırada hastahane ziyareti yapmalı ve ibret almalı.

Hepimize sağlıklı günler diliyorum.

Tatilin bitmesini bekliyorum

Tatil başladı. Ara tatil bu. On beş gün boyunca trafik biraz rahatlayacak. Sonra tatil bitecek ve tekrar trafik çoğalacak. Biz de o kalabalığın içine karışacağız. Bu sene çok zorladı beni trafik. İlk kez evimin yanında neden çalışmıyorum diye sordum kendime. Önceden tatillerde gezeceğim İstanbul'u derdim. Hiç canım istemiyor nedense. Ya da özel aracım olsaydı gece gezerdim İstanbul'u. Gece, ben ve İstanbul. İyi de olurdu...

İstanbul şu anda kaç milyon acaba? Bence son bir yılda en az üç dört milyon eklenmiştir. Bence daha da kalabalıklaşacak. Bence bu günleri de arayacağız. Ne güzel günlerdi onlar diyeceğiz.

Sim City 3000 oyunu oynardım 1996 larda. Şehir planlaması oyunu. Dünya şampiyonu olmuştum bu oyunda. Aklınıza gelen tüm ayrıntılar vardı ve büyük bir sabırla hepsini düzenlemeniz gerekirdi. Şehir similasyonu, yaşayan bir şehir. Kaç sene geçmiş? Tam 27 sene, vay be... Ya yaşlandık ya da artık sabrımız tükenmeye başladı... İki üç ayarlamayla halledilecek şeyler neden halledilmez. Bunları gördükçe daha da yoruluyorum... Bazen bilmemek ve görememek çok daha güzel biliyor musunuz?

Tıpkı şu anda benim sizin aklınızdan geçenleri bilemediğim gibi...

Dedim ya, aslında o kadar basit ki... Sadece küçücük dokunuşlar gerekiyor. Ve bu dokunuşların iz bırakması gerekiyor. Parmak izi gibi, silinmeyecek bir şey. 

Yok ya...

Kim uğraşacak şimdi...

Zaten herkes memnun halinden. Ne gereği var değil mi? 

Tatil ile başladım nereden çıktım...

dedim ya İstanbul trafiği gibi olduk ta farkında değiliz aslında.

Esas kafamızdaki trafik sıkışıklıklarını düzeltmemiz gerekli değil mi?

Bu tatilde, bu on beş günde becerebilir miyim acaba?

Hani hep derler ya; kısa bir mola.

Tatili sevmeyen var mıdır? Evet vardır, ben varım mesela.

Hem de hiç sevmem.

O kadar çok birikmiş işler var ki. Hep tatilde yaparım diye bir kenarda beklettiğim.

Demek ki bu yüzden sevmiyorum tatili. Şimdi kim uğraşacak o hep ertelediğimiz şeylerle...

Tatilin bitmesini bekliyorum.

Evet doğru okudunuz. Tatilin bitmesini bekliyorum. hem de tembel tembel bekliyorum...

 

Olur mu?

Bugün aklıma ne geldi biliyor musunuz?

Acaba öğretmenin öğrencisi için ettiği dua anne baba duası gibi kabul olur mu? Elbette good dua, bad dua değil…

Yazık, hem de çok yazık

Birileri sıcacık yataklarında uyurken sabahın karanlığında yola çıktı. Milyonlarcasının yaptığı gibi işine gitmeye çalışıyordu…

Otobüs o kadar kalabalıktı ki, tutunduğu yerde buram buram terlemeye başladı. Trafik, dur kalklarla geçen dakikalar -aslında saat demek gerekiyor burada- işe gidemeden yorulduğunu hissetti.

Otobüsün içindekilere ve dışarıdaki özel araçların içindekilere bakıyordu. Bu sabah neden herkes mutsuz görünüyordu acaba? Kimse konuşmuyordu. Öne eğilmiş başlar sosyal medya hesaplarını kontrol ediyordu.

Ayaktaki yaşlı teyzeyi gören yoktu ama. Oturan gençlerin, öğrencilerin umurunda değil ayaktaki teyze… Annesinin yanında oturmuş bir ilkokul öğrencisi, orta okul ve lise öğrencileri de şu arkada, üniversite öğrencileri de vardır şuralarda bir yerde mutlaka. Hiç birisi yer vermiyordu bu yaşlı teyzeye. Aslında ne yapmalıydı biliyor musunuz? Bu öğrencilerin yanına gidip; “Siz boşuna okula gitmeyin…” demeliydi “Büyüğüne saygısı, küçüğüne sevgisi olmayanın okulda işi yok…” Sizlerin okuldan kayıtları silinmiştir, okulla ilişkiniz artık yoktur…” denmeliydi. Bir şımarıklık, bir umursamazlık… Nasıl öğrenciler, nasıl evlatlar yetiştirmişiz? Çok yazık. Hem de çok yazık…

Andımızı okumayı bıraktıktan sonra mı böyle oldular yoksa? “Küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak”

Her şey o ayaktaki teyzenin yüzünden zaten…

Sihirli Halı

Yine peş peşe sıralayayım 

Gözümün içi gibi bakayım

O sihirli halının üstünde

Dünyayı dolaşayım, ne olur!..

Çocukluğumu istiyorum…

Sadece çocukluğumu…